Mustafa Kutlu Tirende Bir Keman takdim özet ve değerlendirme yazısı

Tipik bir Mustafa Kutlu anlatısı ama olay örgüsü bu sefer çok farklı dünyalara. Gene sıradan ve basit insanların, yani bizlerin dünyasına dair, sokakta önümüzdeki adamın, otobüste çaprazımızda oturan kişinin, minibüste şoföre gönderdiğimiz parayı bizden alıp aktaran kişi kadar sıradan ve halktan olanların hikayesi. 

Ama kahramanımız bu sefer Mustafa Kutlunun içindeki musikişinas özelliklerden türemiş diye düşünüyorum.

Acıklı bir öykü, hiç bitmemesini isteyeceğimiz bir anda bitiveren bir anlatı, tıpkı yaşamımız gibi.

Ne yaptığımıza, neler bıraktığımıza dair düşünemeden sona eren hayatlar hakkında güzel bir öykü olmuş.

Sıkmıyor sizi bir anda okuyuveriyorsunuz. Ama kitap bittiğinde öyle direkt kalkamıyorsunuz.

Kitap sizi çarpıyor, hayat sizi çarpıyor, amelleriniz işleriniz sizi bir daha çarpıyor.

Bu kadar kısacık bir ömrün var iki düşün hele diyor.

Hayat zor, ama gene yaşayabiliyoruz,

ama bir şeyleri unutmayın diyor Mustafa Kutlu...

Adak ve Bana dair.

Adak ile tanışıklığımız İstanbul hayatımın 4'te3'üne kapsayacak kadar eskiye dayanıyor.

Sanırsam Kendisi için bir LADEP mülakatı için geldiği İSAM'dan hayatına giren bir amorti ikramiye kuponu gibiyim Adak için.:) Atsan atılmaz satsan satılmaz derecesinde:)

İlim aşkıyla gelip ilk karşısında beni bulmanın senin ilim hayatına nasıl bir etki yaptığımı şimdi yavaş yavaş anlayabiliyorum.

Profesör Adak'tan, Big Boss Adak yoluna kıvrılmanın da bir öyküsü aslında.

(Nasıl adak acitasyon dozunda mı? :))

Hayatın nelere gebe olduğunu görebilmek için en değerli varlıklarımızı feda etmek gerekiyor.

Hayat o kadar çok şeye gebe ki...

Bu kadar saçmaladıktan sonra sonra gelelim mevzumuza.

Ne zamandır aklımdaydı Beyoğluna-İstiklale çıkmak, Uzun zamandır gidememiştim, gitmeyi istiyordum.

Çekiyor mekenlar sizi.:)

Bu sefer karar vermiştim gidecektim.

Yunus Emreyi aziz bir yol arkadaşım yapıp yollanmıştık.

Henüz yolumuzun başında tabanlarımızı eskitip, yeni bir pabuç almak gibi ne kadar kararlı olduğumuzu göstermiştik; Her şey Beyoğlu-İstiklal'e çıkabilmek içindi.:)

Altı üstü iki kitap alacaktık sırf bunun içindi tüm bu enerjimiz ve isteğimiz.

Biri Beyoğlu tünelinin ucundaki kitapçıdan diğeri finükülerin çıkışında ki kitapçıya uğrayabilmek içindi tüm çekilen bunca zahmet.

İstiklalde adımlarken bir hayırsızı hatırlamıştık ikimizde.

Adak adındaki Fatih'i.

Birimizin yeni ortağı, diğerimizin eski ortağı olan Adak'ı.

O Vefasız her gün vefa semtinin kıyısından geçip gittiği halde aramasa da, biz üzerimize düşmeyenleri de yapacak kadar vazife düşkünü insanlar olarak o görevi de yapalım deyip aramıştık çok sevgili Adak'ımızı...

üç beş kelamdan sonra Adak yanımıza gelebilmek için söz vermeye çalışıyordu, ortak bir noktada buluşalım diye.Ama gene bir şeyler eksik kalıyor, Yunus'a veda edip ben yalnız bir şekilde Adak'ımızın mekanına yollanıyordum.

Süleymaniye'nin yokuşundan DEM'e uzanan yolları dönerken maziye dair kafamda canlanan hayallerin sevimliliği adımladığım kaldırımların altında kaybolurken ben hala benden önce buraları adımlamış olan onu hatırlayabiliyordum.

DEM merkezinde Adak ile düne bugüne, isam'a, yeşil çay'a, ve de hepsinden öte artık hepimizin ablası olan ablamıza dair muhabbeti bitirdikten sonra Adak çırağı olduğu grafiker ablasından günün yemesi gereken laf sokuşturmalarını yedikten sonra büyük patron Hulusi hocanın ayarlayacağız Fatih sözünü bir milyonuncu kezden üç dört haneli geride bir sayıdan hemen önceki kezki duyuşuna bir tane daha eklemeden önce benim lisansı bitirmeden yüksek lisansa yaptığımı ve bu nasıl oluyor sorusuna gezip dolaştığım, arada okur gibi yaptığım, aynı hocadan tam 8 defa kalmak gibi başarması çok güç rekorlara imza atmış geçmiş üniversite yıllarımdan bahsederek kafası zaten bomba olmuş hocayı bir TNT daha atıp sıvışabilmenin mutluluğunu yaşıyorduk.

Metro+Marmaray gibi istanbulun büyük nimetlerini kullanıp Üsküdar sahile çıktığımız zaman zil çalan karınlarımızı doyurabilmek için Adak'ın favori mekanlarından Adil kebapın önünde buluvermiştik zaten kendimiz.